Bασίλης Bασιλικός
ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ«_Και βρίσκουν τους πολιτικούς ως κλόουν, και τους ηθοποιούς σαν
γελωτοποιούς του Βασιλιά, και τους τραγουδιστές και τους ποδοσφαιριστές που
μου προσφέρουν θέαμα, και με ζαλίζουν με όλα αυτά, για να μείνουν, οι
πάτρονες, καλά κρυμμένοι πίσω από τα παραπετάσματα της δημοσιογραφικής
αιθαλομίχλης, όπως οι αρχαίοι Θεοί_»
ΕΙΜΑΣΤΕ μια ευτυχισμένη οικογένεια, η μείζων οικογένεια των 4T. Δεν έχουμε
παρά να ιδρύσουμε το δικό μας κόμμα, στις επόμενες εκλογές, που δεν θα
αργήσουν, και σίγουρα θα συγκεντρώσουμε τους 200.000 απαραίτητους ψήφους
που θα μας επιτρέψουν να βγάλουμε βουλευτή. (68.000 τεύχη επί πέντε
αναγνώστες το καθένα, μαζεύονται άνετα οι απαιτούμενοι σταυροί). Αν
τσοντάρουμε και από τα άλλα περιοδικά, συν το γεγονός ότι θα τραβήξουμε και
ψήφους από μη αναγνώστες, αλλά συμπαθούντες της Μεγάλης Οικογένειας, έχουμε
έτοιμους τους δύο βουλευτές μας, που θα υποστηρίξουν το αίτημα της
ποιότητας, της αδήριτης ανάγκης της τεχνολογίας, του υψηλού προβληματισμού
κ.τ.λ. H ιδέα ρίχτηκε. Δεν μένει παρά η υλοποίησή της.
Αγαπητοί αναγνώστες, καλώς μπήκατε στον τρομερό μήνα Αύγουστο. Και δεν
αναφέρομαι στον ομώνυμο τίτλο του βιβλίου μου, αλλά πράγματι ο Αύγουστος
είναι ένας μήνας όπου συμβαίνουν κοσμοϊστορικά γεγονότα, ακριβώς επειδή
όλοι, κρατικά μέσα εξουσίας και εξουσία των MME, λείπουν σε διακοπές.
Οι πραξικοπηματίες κάθε λογής (από τον Μεταξά και την 4η Αυγούστου μέχρι
τους πραξικοπηματίες της Μόσχας που στάθηκαν αφορμή να πέσει ο Γκορμπατσόφ,
πριν τρία χρόνια) τον Αύγουστο επιλέγουν για να παίξουν το βρώμικο παιχνίδι
τους.
Γρηγορείτε λοιπόν, στις παραλίες και στα ερημονήσια, ή στις ακύκλωτες
Κυκλάδες, ή στα μαστουρονήσια, μοσχονήσια και πριγκηπόνησα. Με το
ψαροτούφεκο υπό μάλλης και το προνοητικό ταχύπλοο, φύλακες γρηγορείτε, μη
μας πιάσουν με αφούσκωτο το φουσκωτό μας.
***
ME XAPA έλαβα το καινούριο βιβλίο του μικρότερου αδελφού (πάντα μέσα στα
πλαίσια της οικογένειας των 4T) Νίκου Δήμου, «Από την Μιχαήλ Βόδα στην
Σύρου», (εκδόσεις Νεφέλη) -δύο δρόμοι της Αθήνας που σηματοδοτούν την
παιδική και εφηβική ηλικία του- μια αποσπασματική αυτοβιογραφία που τη
συνιστώ απερίφραστα σε όλους τους φίλους του περιοδικού, για να γνωρίσουν
εκ των ένδον τον άνθρωπο, που με σεμνότητα και τη γνωστή αφηγηματική του
χάρη μας μεταφέρει στο παρελθόν του εαυτού του και της εποχή μας.
Νίκο, το βιβλίο αυτό σύντομα θα έχω τη χαρά να το παρουσιάσω κι από την
εκπομπή μου στην τηλεόραση. Αξιον εστί το βιβλίο σου. Ενώ με την ίδια
ανυπομονησία περιμένω από τις ίδιες εκδόσεις Νεφέλη (αλήθεια, τι ωραία
δουλειά κάνουν με τα άγνωστα διαμάντια της ελληνικής πεζογραφίας του τέλους
του περασμένου αιώνα και με τη σημερινή περιφερειακή, δηλαδή εκτός
κυκλωμάτων, νεότερη πεζογραφία μας!) την επαυξημένη έκδοση του «Αντιλεξικού
ελληνικής χρηστομάθειας», του οξύτατου διανοητή και συγγραφέα Δημοσθένη
Κούρτοβικ.
ΤΕΛΕΙΩΣΑΜΕ με το έντυπο. Πάμε εικόνα. Θερινό σινεμά και τηλεόραση στην
ακροθαλασσιά με φόντο το μαύρο της νύχτας. H Ελλάδα ταξιδεύει, ένα καράβι
πλησίστιο, μόνο που δεν υπάρχει άνεμος να το κινήσει. Ανεμος-anima (ψυχή).
Πρώτο καθήκον του νεοέλληνα είναι να συνειδητοποιήσει την ανυπαρξία του.
Πως η Ελλάδα είναι το φάντασμα της Ελλάδος που το κουβαλεί μέσα του, μα δεν
υπάρχει έξω. Αντικειμενικά, με όποιο φακό και να την ψάξεις, η Ελλάδα,
εκτός από τα εγκεφαλικά αποστήματα που δημιουργεί σε μερικές ομάδες
διανοούμενων (εξού και η παραληρηματική γραφή τους, είδος μονολόγων του
παραλόγου στο θέατρο ή λόγων που βγάζουν αυτοδιορισμένοι ρήτορες στο Χάιντ
Παρκ), είναι η μεγάλη απούσα του σύγχρονου κόσμου.
Είχε σπουδαίους παππούδες και γιαγιάδες, αλλά τα εγγόνια, τα δισέγγονα, τα
τρισέγγονα και οι απόγονοι στη νιοστί φρόντισαν, με σπουδή και μέθοδο, να
τη σβήσουν από το χάρτη του κόσμου. Τη θυμούνται κάποιοι ηλικιωμένοι της
επιτροπής βραβείου Νόμπελ και έσκασε μύτη, σαν αφρόψαρο στο Μουντιάλ,
ασήμισε σαν ζαργάνα και σύντομα πιάστηκε στο δίχτυ του μεγάλου Ψαρά.
Με την αυτογνωσία αυτή μπορούμε να επιτελέσουμε θαύματα. Χωρίς αυτή τη
βαθύτερη γνώση της ανυπαρξίας μας, θα είμαστε στο ίδιο επίπεδο που μας
θέλουν οι εφημερίδες μας: μία μάζα που πολιτικολογεί ασύστολα, ενώ το
παιχνίδι όλοι το ξέρουμε πως παίζεται αλλού. Προσωπικά αντί για Παπανδρέου,
Έβερτ, Μητσοτάκη, Κωνσταντόπουλο και Παπαρρήγα (και όλους τους δεύτερους
και τρίτους που μας πλημμυρίζουν καθημερινά γι? αυτούς τα έντυπα) θα ήθελα
καθημερινά να διαβάζω για τις επιταγές που υπέγραψε ο Λάτσης, για το με
ποιον συνέφαγε ο Κόκκαλης, τι είπαν στο ραντεβού Βαρδινογιάννης και Ηνωμένα
Αραβικά Εμιράτα, θα ήθελα να ξέρω λεπτομέρειες για τις κινήσεις του
Κοντομηνά, του Κωστόπουλου της Τραπέζης Πίστεως, για την εκεχειρία στην
κινητή τηλεφωνία, για το ποιος πιέζει για τα μεγάλα έργα, τους
μεγαλοεργολάβους, επιχειρηματίες, αυτούς που τελοσπάντων κινούν τα νήματα
και όχι τα ρήματα που ξεστομίζουν οι πολιτικοί.
Δυστυχώς όμως, για τους κυρίους αυτούς και πολλούς άλλους που θέλω να
διαβάζω, δεν το μπορώ, γιατί οι κύριοι αυτοί μου παρέχουν τις πληροφορίες.
Και βρίσκουν τους πολιτικούς ως κλόουν, και τους ηθοποιούς σαν γελωτοποιούς
του Βασιλιά, και τους τραγουδιστές και τους ποδοσφαιριστές που μου
προσφέρουν θέαμα, και με ζαλίζουν με όλα αυτά, για να μείνουν, οι πάτρονες,
καλά κρυμμένοι πίσω από τα παραπετάσματα της δημοσιογραφικής αιθαλομίχλης,
όπως οι αρχαίοι Θεοί.
Να λοιπόν ο σημερινός μας Όλυμπος: δώδεκα πρόσωπα, όχι πιο πολλά, που
κρατούν στα χέρια τους τα νήματα, ρήματα κι εμείς τα θύματα εξιλεωνόμαστε
για μια μπουκιά ψωμί στο τραπέζι των αρχόντων. Θα δεχόμουν ευχαρίστως το
νέο δωδεκάθεο, αν πίστευα στη μεταφυσική του χρήματος.
Έτσι περιορίζομαι στα δώδεκα ζώδια και λέω, όπως ο ταξιτζής, «ρίξε μια
ζαριά καλή και για μένα βρε παλιοζωή». Το «ξυστό», το «λόττο», το Προ-πο,
είναι το όπιο του λαού.
Καλώ λοιπόν τους αναγνώστες μου να με βοηθήσουν να φτιάξουμε μαζί το
δωδεκάθεο της νέας ελληνικής οικονομικής κυριαρχίας. Και υπόσχομαι να
δημοσιεύσω στο μεθεπόμενο τεύχος των 4T τα αποτελέσματα αυτού του γκάλοπ.
Το ερώτημα, για να το διατυπώσω πιο σαφώς: ποιοι κατά τη γνώμη σας κινούν
τα νήματα της οικονομίας και συνακόλουθα της πολιτικής; Ποιοι δηλαδή
επιβάλλουν τους άγραφους νόμους στην αγορά, όπως παλιά ο Μποδοσάκης, που
ποτέ δεν εμφανίστηκε στο προσκήνιο.
Αλλοτε είχαμε ένα παλάτι, μια κακιά Φρειδερίκη και της τα φορτώναμε όλα.
Τώρα ποιοι είναι οι μεγάλοι αυλικοί που υπηρετούν συνειδητά τον Μονάρχη
χρήμα;
Γιατί το χρήμα είναι ο απόλυτος μονάρχης, χωρίς ιδεολογία, και σαν τέτοιος
έχει καταστεί ιδιαίτερα επικίνδυνος. Το απεκάλυψε ο Κοσκωτάς, γι? αυτό και
τον τιμώρησαν. Εγώ έγραψα ένα βιβλίο για τον Κοσκωτά, και με τιμώρησαν διά
της σιωπής.
Ευτυχώς υπήρξε η Γαλλία ξανά, όπου μεταφράστηκε το βιβλίο, όπως συνέβη και
με το Z. Κανένα παράπονο, καμία πικρία δεν εκφράζω. Αφού δέχομαι ότι
είμαστε ανύπαρκτοι. Πώς από την ανυπαρξία θα περίμενα κάτι να προκύψει;
Μόνο οι προσωκρατικοί είχαν αυτή την ικανότητα «εκ του μη όντος να παράγουν
το ον». Ώσπου ήρθε ο Πλάτωνας και τους έκοψε το βήχα.
Και επιστρέφοντας λοιπόν από ένα συνέδριο συγγραφέων στη Λισαβώνα, άκουσα
την κροάτισσα μυθιστοριογράφο Ντουμπράνκα Τάδε, να εξιστορεί πώς στο
ρημαγμένο Σεράγεβο, οι άνθρωποι για να κλέψουν ένα βίντεο από ένα ρημαγμένο
σπίτι, παίζουν κορώνα γράμματα τη ζωή τους.
Πώς ένας γεράκος, που έκλεψε μια μικρή μπανιέρα, και την κουβαλούσε στο
κεφάλι του, σαν ανάστροφο ταψί, γίνηκε κινητός στόχος ενός ελεύθερου
σκοπευτή, κι όταν ο τελευταίος αυτός τον πέτυχε πάνω σε μία στροφή κι ο
γέρος έπεσε στο κατάστρωμα του δρόμου, πως (αυτό είναι το εφιαλτικό) οι
θεατές της δολοφονίας, κρυμμένοι πίσω από τα παράθυρα άρχισαν να
χειροκροτούν για την ευστοχία του άγνωστου ελεύθερου σκοπευτή τους.
Ήταν το βίντεο γκέιμ στην απόλυτη έξαρση. (Γι? αυτό, γονείς, προφυλάξτε τα
παιδιά σας από το φθοροποιό αυτό μηχάνημα: εκτός που δημιουργεί προδιάθεση
επιληψίας, αφυδατώνει τον εγκέφαλο από την μόνη ικανότητα που τον ξεχωρίζει
τον άνθρωπο από τα άλλα ζώα: να επικρίνει αντί να χειροκροτά. Γιατί στα
βιντεοπαιχνίδια, οι «ήρωες» έχουν τρεις ζωές, ενώ στην αληθινή ζωή μόνο
μία...)
Από τη Λισαβώνα λοιπόν (πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης όπου στο
συνέδριο συμμετείχε κι ο φίλος Αλβανός συγγραφέας Ισμαήλ Κανταρέ) επέστρεψα
με τη σιγουριά ότι εμείς πληρώσαμε το χρέος μας σε αίμα προς την Ιστορία,
με τον εμφύλιο.
Σειρά έχουν τώρα άλλοι, που τότε την γλίτωσαν. Εκτός και μες τον Αύγουστο,
τον τρομερό αυτόν μήνα, οι Τούρκοι μη μπορώντας να χτυπήσουν τον εσωτερικό
τους εχθρό, τους Κούρδους, χτυπήσουν εξ αντανακλάσεως λόγω του
παραμορφωτικού καθρέφτη του Αιγαίου, το είδωλο του εχθρού τους, δηλ. εμάς
τους Έλληνες. (Ντου σε κανένα όμορφο νησί μας). Βλέπετε ο φόβος του Τούρκου
κι ο φόβος του σεισμού, οι δύο πατρογονικές μου ανασφάλειες, ποτέ δεν θα με
εγκαταλείψουν._Β.Β.